De magnetische classificatie van zonnevlekken

We hebben zonnevlekken in alle maten en vormen. De ene groep heeft een complexere magnetische structuur dan de andere, maar hoe kan je nu weten of een zonnevlek een gevaar vormt voor grote uitbarstingen? Om onderscheid te kunnen maken, zijn er regels opgesteld door het Mount Wilson observatorium in Californië, waarbij elke zonnevlek in een bepaalde klasse ingedeeld wordt.

Elke dag wordt van elke zonnevlekkengroep zowel de magnetische classificatie als de vlek classificatie bepaald. Op onze website vindt u telkens het overzicht van alle zonnevlekgroepen op de Zon, samen met hun magnetische classificatie en vlek classificatie. Hieronder vindt u dus wat dit precies betekent.

De verschillende classificaties

1. α – Alfa:
   Een unipolaire zonnevlekkengroep.
2. β – Bèta:
   Een zonnevlekkengroep die zowel positieve als negatieve polariteit heeft (dit noemt men bipolair), met een eenvoudige scheiding tussen de polariteiten.
3. γ – Gamma:
   Een complexe actieve regio waarbinnen de positieve en negatieve polariteiten zo onregelmatig verdeeld zijn dat dit niet als een bipolaire zonnevlekkengroep kan geclassificeerd worden.
4. β-γ – Bèta-Gamma:
   Een zonnevlekkengroep die bipolair is maar voldoende complex zodat geen enkele lijn kan getrokken worden tussen vlekken van omgekeerde polariteit.
5. δ – Delta:
   De umbrae van omgekeerde polariteit in één enkele penumbra.
6. β-δ – Bèta-Delta:
   Een zonnevlekkengroep met een algemene bèta magnetische configuratie maar die één (of meer) delta zonnevlekken bevat.
7. β-γ-δ – Bèta-Gamma-Delta:
   Een zonnevlekkengroep met een bèta-gamma configuratie maar die één (of meer) delta zonnevlekken bevat.
8. γ-δ – Gamma-Delta
   Een zonnevlekkengroep met een gamma configuratie maar die één (of meer) delta zonnevlekken bevat.

Meer dan de helft van de waargenomen zonnevlekgroepen zijn alpha en bèta klasses, de grotere zonnevlekgroepen hebben meestal een klasse bèta, bèta-gamma of delta. Het is bekend dat delta zonnevlekgroepen zeer actief zijn en grote uitbarstingen kunnen veroorzaken.

De delta klasse

Laten we even dieper ingaan op de delta klasse. Deze is het meest interessant voor ons wegens de grote activiteit die deze zonnevlekken kunnen teweegbrengen. Aan de hand van volgend lijstje kan je zelf bepalen of een zonnevlek een magnetische delta structuur heeft:

1. Delta groepen zijn meestal groot en 90 procent van de vlekken met omgekeerde polariteit hebben een hoog activiteitsniveau, vooral wanneer er zich grote zonnevlammen voordoen. Ze hebben meestal een complex, ongewoon of gebroken uitzicht van de umbra.
2. Delta groepen vormen zich door het bijeenvoegen van zonnevlekken met tegengestelde polariteit van diverse dipolen, die verbonden zijn met gedeelde magnetische veldlijnen in plaats van directe krachtlijnen. Alle vlekken bevinden zich in het penumbrale gebied.
3. Delta zonnevlekken gaan zelden langer mee dan een rotatie om de zon en bestaan veel minder lang dan andere vlekken van dezelfde grootte. Weliswaar kunnen er zich nieuwe delta vlekken vormen in hetzelfde gebied.
4. Delta zonnevlekkengroepen scheiden zich meestal niet, maar sterven eerder aan elkaar gesloten.
5. Actieve delta gebieden stralen heldere H-alpha emissies uit. Soms kan men een filament uit een groep zien komen.

Dit is een voorbeeld van een zeer complex zonnevlekkengebied met een Bèta-Gamma-Delta classificatie welke ondermeer een X2.3 zonnevlam veroorzaakte. De bovenste afbeelding geeft het zonnevlekkengebied weer in zichtbaar licht. De onderste afbeelding laat hetzelfde zonnevlekkengebied zien maar dan de magnetische layout van het gebied. De rode kleur geeft aan dat dit gebied een negatieve polariteit heeft en de blauwe kleur toont de zones met positieve polariteit vlekken.

<< Keer terug naar vorige pagina